کسی خواهد آمد
به این بیاندیش
هیچ پیامی آخرین پیام نیست
و هیچ عابری آخرین عابر...
کسی مانده است که خواهد آمد.
باور کن! کسی که امکان آمدن را زنده نگه میدارد...

#نادر_ابراهیمی

ﻧﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻼﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ
ﻧﻪ ﺳﻪﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ
ﻧﻪ ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﺴﻞ ﻭ ﺩﻟﮕﯿﺮ
ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ !
ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻫﻔﺘﻪ
ﻣﻦ ‏« ﺗﻮﺷﻨﺒﻪ ‏» ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ !!
ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ...

معنی رفتن را وقتی فهمیدم که همسایه دوران کودکی‌ام که دخترشان همبازی‌ام بود، برای همیشه از آنجا رفتند.
آن موقع‌ها فکر می‌کردم، اگر یواشکی زیر پتو زیاد گریه کنم، شاید هیچ‌وقت از آنجا نروند.
اما آن‌ها، سر روز مقرر اثاث‌شان را بار زدند و رفتند.
معنی نشدن‌ها را هم، توی همان دوران فهمیدم. کلاس سوم، مبصر کلاس اولی‌ها شدم. هنوزم که هنوز است وقتی به خوشحالی حاصل از مبصر شدن فکر می‌کنم، ناخودآگاه چیزی درون دلم تکان می‌خورد.
من وظیفه داشتم ناخن‌هایشان را ببینم، قبل از معلم دفتر مشق‌هایشان را نگاه کنم و وقتی خانم معلم‌شان وارد کلاس شد، بگویم: برپا...
اما این خوشحالی و اعتماد به نفسی که یک دختر بچه ۹ ساله از مبصر شدن، به دست آورده بود، زیاد طولی نکشید.
پریچهر که هم جثه بزرگتری نسبت به من داشت و هم برادرزاده خانم مدیر بود، به جای من مبصر کلاس اولی‌ها شد.
آن موقع هم هر چقدر زیر پتو گریه کردم، نتوانستم دوباره مبصر بشوم.
راستش بیشتر از کلاس اولی‌ها دلگیر بودم. کلاس اولی‌هایی که ازشان انتظار داشتم، سراغم بیایند و بگویند: دل‌شان می‌خواهد من مبصرشان باشم نه پریچهر...
اما هیچ‌کدام از این اتفاق‌ها هم نیفتاد. پریچهر تا آخر سال مبصر کلاس اولی‌ها ماند و اسم‌شان را توی ‌«بد»ها، «خوب»ها نوشت...
بزرگ‌تر که شدم فهمیدم، خیلی چیزها دست من نیست... یعنی دست ما نیست!
آدم‌های رفتنی باید بروند
و آدم‌های ماندنی، تحت هر شرایطی می‌مانند.
اتفاقایی که باید بیفتند، می‌افتند
و اتفاق‌هایی که نباید...
آن موقع نه تنها از رفتن دختر همسایه ناراحت بودم که از خودش هم برای تن دادن به رفتن، دلگیر...
اما بعدها خودمان هم از آنجا اثاث‌کشی کردیم و من هم رفتنی شدم.

[ادامه...]

پیری میگفت:اگر میخواهی جوان بمانی دردهای دلتو فقط به کسی بگو که دوسش داری ودوستت داره
گفتم پس چرا توجوان نماندی....؟؟
پیر لبخند تلخی زد وگفت:دوستش داشتم ولی دوستم نداشت!!

آرامش چیزی نیست که از دنیای بیرون آمده باشد،
هرگاه که ما خرابی و آشفتگی های درون خود را درست میکنیم ،
آرامش را در خود کشف خواهیم کرد‌.

همه عمرم به این امیدهای خیالی گذشت،
مثل جایی که محمود درویش میگه:
ما را نیز لبخندی خواهد بود
شاید در راه است
شاید لحظه‌ای یادش رفته
شاید...
شاید...

پنج سالم بود...آن روزها وقتی می‌خواستند کودکی را بترسانند از غول و دیو و بچه دزد می‌گفتند...هیچکس از گم شدن حرف نمیزد...شاید چون هیچ کدامشان در کودکی گم نشده بودند تا بفهمند ترس واقعی یعنی چی... 
اما من تجربه‌اش کردم...یک لحظه حواس پرتی وسط یک بازار شلوغ نتیجه‌اش شد چشم های بارانی وسط تابستان...  
چشم های خیسم ردیاب شده بودند تا شاید چهره‌ای آشنا ببینند... 
در اوج ناامیدی با سرعت میان قدم های آدم بزرگها می‌دویدم ،گاهی چهره‌ای آشنا می‌دیدم و امیدوار می‌شدم ولی نزدیکتر که می‌شدم می‌فهمیدم نه...اشتباه دیده‌ام!
دور خودم می‌گشتم که ترس بغلم کرد... امیدم نا‌امید شد...نشستم یک گوشه...چشم‌هایم به آدم‌هایی بود که بی‌تفاوت از کنارم می‌گذشتند تا اینکه بالاخره یک نفر آمد بغلم کرد و گفت: گمشدی؟! انگار او از حالم خبر داشت...حتما او هم گمشده بود... ولی مگر آدم بزرگها هم گم می‌شوند؟!
دستم را گرفت و راه افتادیم. چند قدم که جلو رفتیم خانواده‌ام را دیدم ...کابوس تلخ تمام شد...ترس رهایم کرد...
حالا که به آن روز فکر می‌کنم می‌فهمم آدم بزرگها هم در زندگی گم می‌شوند...حتی اگر اشک نریزند...حتی اگر نترسند...حتی اگر کسی دنبالشان نگردد... 
گاهی در دنیای خودشان گم می‌شوند و نمی‌دانند به کجا می‌خواهند بروند و به چه چیزی می‌خواهند برسند...
گاهی هم احساسات، آرزوها و یا هدف‌هایشان گم می‌شود ،تا اینکه فراموششان می‌کنند
حقیقت این است که آدم بزرگ‌ها بیشتر از بچه‌ها گم می‌شوند...فقط کسی نیست  که سراغشان را بگیرد...کسی نیست این ترس و کابوس را تمام کند.

#حسین_حائریان

تو،
یک آمدن به لحظه‌های من بدهکاری...

آن خدایے ڪہ بہ قلبم غم داد....
خودِ او باران داد
زندگے با عطش ثانیہ‌ها مےگذرد
مےشود ثانیه را جریان داد
من خدا را دارم
آن خدایے ڪہ بہ هنگـام غمم مےگرید
و بہ هنگـام خوشےهاے دلم مےخندد
شعرِ من بــاز پـر از صحبت بے قافیہ‌گیـست
من خدا را دارم
اوست هر قافیہ و وزن صــدا
اوسـت جارے بہ دلِ ثانیہ‌ها،
همه‌ے باران‌ها،
همه‌ے جریان‌ها،
همه‌ے تاب و تبِ دل تپشِ ثانیہ‌ها پرِ از صحبت اوسـت
با دلم مےخــوانم: من خـدا را دارم