پيدايم كن

به درخت بنگر
اشارتم جارى ست
به رود
كه مى بَردم به دريا
به آينه
زير غبارِ نشسته بر آن

پيدايم كن
لاى افسردگى شب بوهاى باغ
آن سوى وترِ كجِ سيب

پيدايم كن
من در چاه خويش
دست به گيسوى كسى هستم
كه شايد تو باشى ...