‏چنین شد پس که من دیدم به رویا
ترانه‌یی را
که
در جان جانان سرودم

در ان روز رویایی بیاد داری؟
آری
اکنون حس می کنم
که در آن عصرگاه رویاهای شیرین
چنین شد که نخستین سپیده عشق بشری
بر شب یخ آجین روحم منفجر شد
نمی توانم از این بهتر برایت شرح دهم
که احساسم چه بود
جز این که بگویم
قلب ناشناس تو انگار برای اقامتی تا همیشه به آغوش من راه یافت در اغوشی بکر
چنان که قلب من نیز ، به گمانم ، به آغوش تو
و از آن دم ، من عاشقت شدم
از آن هنگام نامت را ندیده ام و نشنیده ام
مگر به لرزشی بر اندامم
نیم از شعف ، نیمی از اضطراب
سال های سال ، نام تو از لبانم نگذشت
اما اکنون روحم نوشدش با عطشی دیوانه وار
تمام وجودم به جست و جو تو فریاد می زند
حتی پچ پچه ای از تو
لرزش احساسی غریب را در من بیدار می کند
ترکیبی مبهم از اشک و شادمانی دست افشان
حسی وحشی و غیر قابل شرح که به هیچ چیز نمی ماند الا خویش آگاهی در خیال

روز فرشتگان
مادر و زن (حضرت فاطمه ص)
بر همه مبارک

روزی اگر ببینم آمده ای
بسان کبوتری خسته از دیاران دورست، یار
با زیبایی بی پایانی در چشمهایت
و بهاری در گیسوانت
روزی اگر ببینم آمده ای
با نسیمی خنک در لبخنده ات
و دست هایی زیبا، به اندازه گذشته ها زیبا
شکوفه می دهند تمام درهایی که کوفته ای
روزی اگر ببینم آمده ای
با حسرت بی حسابت در درونم
به ناگهانی که خویش را گم کرده ام
به ناگهانی که چاره ای ندارم
تمام ستارگان آسمان در دلم سرازیر می شوند
روزی اگر ببینم آمده ای
نه بر رخساره ات سایه ای نشسته
نه بر زبانت گلایه ای
غبار کفش‌هایت را به دیده می کشم
و دنیا از آن من می شود.

از در بالا رفتـم

پلـه ها را بـاز كردم

لباس خوابم را خواندم

دكمه هاي دعايم را بستم

ملافـــه هاي را خاموش كردم

چراغ خواب را روي سرم كشيدم

آخ...

از ديشب كه هزاران ستاره را
افشاندی بر گیسوانم

همه چيز را قاطي كرده ام.

 

حقیقت دارد
تو را دوست دارم
در این باران
می‌خواستم تو
در انتهای خیابان نشسته
باشی
من عبور کنم
سلام کنم
لبخند تو را در باران
می‌خواستم
می‌خواهم
تمام لغاتی را که می دانم برای تو
به دریا بریزم
دوباره متولد شوم

چه مدت ترک شده بودی

که این‌چنین وحشت زده ای ..

چه مدت رنج کشیده ای

تا چنین بی رحم شوی ..

وَ چندبار میانِ این و آن

من را مبهوت کرده ای

آه ای عشق ...

به خوابی عمیق فرو بُرو

و در ذهنت

به بی خوابیِ من نپرداز.

بگذار کمی

جاده های پوشیده از درخت را رویا کنم

و دشت های پهناور را

سوار بر اسبِ وحشی ام.

من، غزلی هستم که فردا صبح

باید در چشمان بازشده ات خوانده شود

برای من باز بگذار،
درهای شهری را
که در آن زندگی می‌کنی
چیزهایی که
برای تو خواهم گفت،
تنها با سخن گفتن از آنها
به اتمام نمی‌رسد

سال‌هاست از زندگی من،
لحظه‌هایی را دزدیده‌ای
که تمام‌شان
با نام تو یکی شده بودند

هر روز در فکر تو هستم

گر چه آن قدر که می خواهم

به تو نامه نمی نویسم

یا تلفن نمی کنم

هر روز

در فکر تو هستم

گاه در فکرِ

خاطره ای که با تو داشته ام

و گاه در رویاهایم

برای تو

آنچه برایم رخ داده را تعریف می کنم

مهم نیست

به چه فکر می کنم

هر روز برایت نامه می نویسم

یا به تو تلفن می کنم

و دلم برایت تنگ می شود .

شعر حکایت می کرد
که نور چگونه به سیاهی
و سیاهی چگونه به نور بدل می شود
در چشمانت.
شعر حکایت می کند
در هر صبح شکفته
وقتی هنوز خفته بودی
من چگونه مثل باد
دست بر رخسارت می کشیدم.
از دیوانگی
چه بگویم

در پرواز

از تبسمی می گوید
که چونان دانه ی برف
بر لبانت می آرمید.
از سقوط ستارگان
و پایان جهان می گوید.
می پرسی کدام شعر؟
خب، هنوز آن را نسروده ام