انصاف نیست
من از چشمت افتاده باشم و
تو
هنوز در دلم پادشاهی کنی

فقط با شوق میخوانی، تو از دردم چه میدانی؟!

دور و بر من پر است از

کاغذ های مچاله ای که

هر کدام خاطره ای

دردی

ناگفته ای دارد

و جایش سینه ی سطل کوچکیست

که بزرگترین سنگ صبور من است

‏آدما به اندازه شعورشون!
حرفاتو میفهمن و‌ برداشت می کنن چیزی برای کسی توضیح نده!

در تاریکی

نه بُعد مکان مهم است

و نه زمان.

تو بگو

پشت پلک هایمان،

کجای زمان ایستاده ایم؟

سلام
من هم از امروز عضوی از محفل هستم.