منتظر آسانسور ایستاده بودیم،
سلام و احوالپرسی که کردم انگار حواسش پرت شد
و موبایل از دستش افتاد.
تازه متوجه شدم دو تا گوشی دارد،
آن که بزرگتر بود
و جدیدتر به نظر می آمد
، سفت و محکم بین انگشتانش خودنمایی می کرد،
آن یکی که کوچکتر بود و قدیمی تر،
روی زمین افتاده بود
و بند بندش از هم جدا شده بود; باتری اش یک طرف، در و پیکرش طرف دیگر.
از افتادن گوشی ناراحت نشد،
خونسرد خم شد
و اجزای جدا شده را از روی زمین جمع کرد،
لبخند به لب باتری را سر جایش گذاشت
و گفت:« خیلی موبایل خوبی است، تا به حال هزار بار از دستم افتاده و آخ نگفته.»
موبایل جدید را سمتم گرفت
و ادامه داد:« اگر این یکی بود همان دفعه ی اول سقط شده بود...این یکی اما سگ جان است.»
دو باره موبایل قدیمی را نشانم داد.
گفتم:« توی زندگی هم همین کار را می کنیم،
همیشه مراقب آدم های حساس زندگی مان هستیم،
مواظب رفتارمان،
حرف زدنمان،
چه بگویم چه نگویم هایمان،
نکند چیزی بگوییم و دلخورش کنیم،
اما آن آدمی که «‹««نجیب است،»»»
آن که اهل مدارا است و مراعات،
یادمان می رود رگ دارد، حس دارد، غرور دارد، آدم است. حرفمان، رفتارمان، حرکت مان چه خطی م
[ادامه...]
اعضاء : 42
