دلتنگ چهره ای هستم که نمی دانم خاک با او چه کرده است.

آه که فریدون و فرهاد و فروغ چه اسم های مناسبی برای صدا زدن کوچه هاست،
و نام تو که یک «کوچه باغ» است،
بماند برای خودم،
که محال است نشانی اش را پشت نامه ای بنویسم.
و چقدر جای کوچه ی سیب وانار و گندم در شهر خالیست.
و چقدر شهردارهای تمام شهرها با شعر غریبه اند
و جای اسم های آرام، اسامی عصبانی و جدی را می پسندند.
چقدر عبور از «بلوار باد»
و «تقاطع بامداد»
و «حدفاصل سپیدگاه»،
خون را رقیق می کند.
آه که چقدر این خستگی های بی خرج و خوش خوشان، با تو خوش است.
تو به من گفتی:
«کی خسته میشی از این همه راه رفتن؟»
و من به توگفتم:
«یک عاشق اصیل، شب ها باید با پاهای هلاک برسه خونه.».
و تو باز پرسیدی:
«تا کی؟».
تا همیشه، تا هر وقت کوچه هست. ما باید کوفتگی های عشق را در تنمان نگه داریم،
مثل خاکِ اینجا که خستگی ما را بغل می گیرد،
مثل مادر که همیشه هلاک است اما راه می رود و رنج را خسته می کند.
باید خستگی های خوب این خاکِ گرم را نگه داشت
و شب ها با صدای خسته ی فرهاد و طغیان شاملو خواند؛
کوچه ها باریکن دکونا بسته ست
خونه ها تاریکن طاقا شکسته ست...

کاش وقتی مادرم دخترکی غمگین بود

و به دوستی احتیاج داشت تا غمگسارش باشد من می بودم

کاش من آنجا بودم تا شریک تنهایی و یتیمی اش می شدم

کاش کمی از او بزرگ تر بودم تا مادرش باشم!

"سوزان علیوان

جای تو خالیست
در تنهایی هایی که مرا
تا عمیق ترین دره های بی قراری می کشانند

جای تو خالی ست
در سردترین شبهایی
که لبخند های مهربانی را به تبعید می برند

جای تو خالی ست
در دریغ نا مکرری
که به پایان رسیدن را فریاد می کنند .

جای تو خالی ست
در هر آن نا کجایی که منم ...

تو نیستی و خورشید

غمگین‌تر از همیشه غروب خواهد کرد

و من دلتنگ‌تر از فردا

به تو فکر می‌کنم

چقدر دوست داشتنی بودی

وقتی چهره رنجور و چشمان مهربانت

در نگاهم خیره می‌شد

اکنون که بازوان خاک

پیکرت را در آغوش گرفته است

کلمه‌های سیاه پوش شعرم

برایت مرثیه‌های دلتنگی سروده‌اند

دلم برای تو تنگ می شود مادر

برای وصف قافیه لنگ می شود مادر

بریدم از عالم و آدم , از این بختم

انگار قلب ثانیه سنگ می شود مادر

پیشه ام نقاشی است‌:

گاه گاهی قفسی می سازم با رنگ،

می فروشم به شما

تا به آواز شقایق که در آن زندانی است

دل تنهایی تان تازه شود… …

خاص بودنش :

به سردی ماهش نیست !!!

به گرمی دلشه !!!

آری من یک بهمن ماهی ام

برای ما زاده شده های بهمن …!!

گاهی یک لبخند آنقدر عمیق میشود که گریه می کنیم …!!

گاهی یک نغمه آنقدر دست نیافتنی میشود که با آن زندگی می کنیم …!!

گاهی یک نگاه آنچنان سنگین میشود چشمانمان رهایش نمی کند …!!

گاهی یک عشق آنقدر ماندگار می شود که فراموشش نمی کنیم …!!

و امان از عشق …!!

چه تلخ است علاقه ای که عادت شود

عادتی که باور شود

باوری که خاطره شود

و خاطره ای که درد شود

????????
بدهکارم به خودم ؛
کمی دیوانه وار دویدن زیر باران ،
و کلبه ی چوبیِ دنجی میان کوهستان ...
بدهکارم ؛
به جاده حضورم را با دو جرعه موسیقی و کسی که سفر به سفر ، جنگل به جنگل ، کوهستان به کوهستان و دریا به دریا ؛ با من پیر می شود ، "عاشقانه" با من پیر می شود ...

من بدهکارم ! و بدهکارها ، قرار ندارند ...