‌‌جاهای خالی آدما اولش ترسناکه، بعد غمگین میشه، بعد عادت میشه، بعد لذت میبری از تنهاییت، آخرشم کلا دیگه برات مهم نیست؛ فقط هستن و نمیشه کاریشون کرد!

بچه ها چجوری امضا میزارید برای خودتون؟

مسیر تنهایی را اگر بلد باشی؛
دیگر راه نمی‌افتی دنبالِ جزیره‌ی ناشناخته‌ی آدم‌ها که گم شوی!

ولی بنظر من ادمی که بخوادت خودش واست وقت میزاره، خودش پیام میده، همیشه واست وقت داره، بهونه نمیاره؛ حالتو میپرسه، واسش مهم باشی خودش میاد نیازی نیس تو بهش بگی؛ پس راحت باش و لم بده، بخواد، میاد.

توی زندگی آدما با خيليا حرف میزنن، اما با همشون درد و دل نمیكن. درد و دل كردن،
مثلِ جار زدنِ نقطه ضعفه. عين اين میمونه كه خودت رو در برابر يكی ديگه خلع سلاح كنی، حالا دیگه آدم بی‌دفاع با يه تلنگر زمين میخوره.
واقعیت اینه که همه‌ی حرفارو نبايد گفت، همه‌ی اشكارو نبايد ريخت. اما كسی كه تا پای درد و دل كردن میره، يعنی ديگه چيزی واسه‌ی از دست دادن نداره…سخته يه روز مو به موی خودت رو واسه يه نفر وا كنی، بعد همون يه نفر، كنار بشينه و آب شدنت رو تماشا كنه!

من‌ اگه‌ قرار باشه‌‌ هر بار تلاش‌ کنم‌ که‌
بگم‌ وجود‌ دارم‌‌،فراموش‌ شدن‌‌ رو ترجیح‌
میدم!

همش میگن : اگه حالتون خوب نیست ، اگه افسرده‌این ، درمونده شدین و تنهایین ، با یکی‌حرف بزنین ، ولی به قول شفیعی کدکنی :
تو کز خاموشی‌ام فهمی نداری ،
چه خواهی فهم کردن از کلامم !؟

یه عزیزی یه حرفی میگفت
خیلی درست و قشنگ بود و به دلم نشست:)
میگفت:
زندگی خودش انقدر سخت هست که رابطه عاشقانه یا دوستانه، نباید سخت ترش کنه. اونا باید باشن تا از زندگیت لذت ببری و شاید کمی آروم شی

یه افسانه هست که میگه:
اگه کسی به دلت نشست،حتما در باطنش
یه چیزی هست که صدات کرده یا صداش کردی!
اون چیز از جنس توعه و تو انگار
سال‌هاست که میشناسیش…!

گفت: عشق نه!
بيا تا هميشه دوست بمانيم!
دستش را رها كردم
گفتم: ببخشيد
ما به كسی كه برايش روزی چندبار از درون فرو ميريزيم دوست نمی گوييم