سرسختی‌ام را باور نکن من به قوی بودن محکومم.‌‌..مثل درخت، که حتی اگر باد شاخه‌هایش را بشکند و پاییز برگ‌هایش را بریزدریشه‌هایش نمی‌گذارند جایی فرار کند!مثل کوه، که با هر لرزش ذره ذره خُرد شدنش را میبیند اما هر بار میخواهد برود، دست‌های زمین، پاهایش را رها نمی‌کنند!مثل دریا، که هر چقدر غمگین باشد کسی را ندارد
که مشت‌هایش را قرض بگیرد و با آنها موج‌هایش را بردارد و بگریزد!
مثل آتش، که هیچکس آنقدرها توان ندارد که در سوختن دلش شریک شود پس جایی نمی‌رود می ماند و شعله می‌کشد و میسوزد..‌.
میدانی من از نسل درخت و کوه و دریا و آتشم از نسل آنهایی که تنهایی نمی‌گذارد سَر خَم کنند.‌‌..از نسل آنهایی که تنهایی انتخابشان کرده تا ایستاده بمیرند...!
فرشته رضایی