آنجا دیگر خیابانی روی نقشه نیست،خط پررنگی میان ذهن من است..

کاش چمدانم پر از خنده های تو بود..

چراغ روشن این خونه نگاه تو خنده های توست..

بخند که خنده بر لب تو یک جهان را به شوق آورد و من آن جهانم..

صادقانه‌ترین برخورد زندگی با من صبح شنبه است....

از من فرار می کنی مثل ماهی از خشکی..

آن‌قدر غریب و تنهام که هیچ آهنگی در هیچ ذهنی مرا یادآوری نمی‌کند.

پیوسته در این خانه یکی در پی توست..

اندوه دَم کشید باز فنجان تو را پیدا نکردم می‌دانم که به فنجان دیگری لب نمی‌زنی.

تو را باید بی مقدمه در آغوش گرفت.فقط اين طور می توان از لحضات دل‌تنگی عبور کرد.