سال‌هاست روی همان جادّه‌ای قدم می‌زنیم که یک افق برای آن وجود دارد. نه خوشبختیم نه بدبخت. از عادت‌های زندگی پیروی می‌کنیم: کار کردن، خوردن، مترو سوار شدن، سینما رفتن، خوابیدن، پول شمردن و ناگهان زنجیره حرکات روزانه پاره می‌شود. روح در خلأ پریشان می‌ماند. جسم تعادل خود را از دست می‌دهد. انسان گرفتار آمده در ترس، از خود پرسش‌های سهمگینی می‌کند «چرا؟ زندگی به چه دردی می‌خورد؟ چه باید بکنم؟».
همه ما برده ایم...

در زندگی زخم‌هايی هست كه مثل خوره در انزوا روح را آهسته می‌خورد و می‌تراشد.
اين دردها را نمی‌شود به كسی اظهار كرد چون عموماً عادت دارند كه اين دردهای باورنكردنی را جزو اتفاقات و پيش آمدهای نادر و عجيب بشمارند و اگر كسی بگويد يا بنويسد مردم بر سبيل عقايد جاری و عقايد خودشان سعی می‌كنند آن را با لبخند شكاک و تمسخرآميز تلقی كنند. زيرا بشر هنوز چاره و دوایی برايش پيدا نكرده و تنها داروی فراموشی توسط شراب و خواب مصنوعی به وسيله افيون و مواد مخدره است.
ولی افسوس كه تأثير اين گونه داروها موقت است و پس از مدتی به جای تسكين بر شدت درد می‌افزايند.

+ صادق هدایت _ بوف کور


++ آدمیزاد دیر خواهد فهمید اما بالاخره روزی می‌فهمد برخی دردها گفتنی نیستند و اگر هم باشد کسی شنوای آنها نیست .
آدم بالاخره خسته می‌شود از بیان دردهایی که حتی بیانشان به امید دلداری یا توجه ، به عکس درد مضاعف می‌آفریند .
در نهایت چاره و انتخابی جز سکوت نمی‌ماند .
و پایان انسان درست از همانجایی شروع می‌شود که دیگر برای دردهایش به کسی اعتراض نمی‌کند و در سکوت رفته رفته تمام شدن خودش را به تماشا می‌نشیند ...

من آدم ِ حرف‌زدن نیستم . من آدم لمس و بوئیدن و بوسه و نگاه‌ام . من آدم دیوانگی‌‌ام . می‌دانی ؟ . من آدم ِ حرف‌زدن نیستم . من نمی‌توانم از اضطراب‌‌ام حرف بزنم ، نمی‌توانم از رخوت‌ام حرف بزنم ، نمی‌توانم از ناامیدی‌ام حرف بزنم، من نمی‌توانم از دیوانگی‌ام حرف بزنم . من آدم ِ حرف‌زدن نیستم . می‌دانی ؟ ، من باید اضطراب‌ام را لمس‌ات کنم . من باید رخوت‌ام را بوی‌ات کنم . من باید ناامیدی‌ام را ببوسم‌ات . من باید تنهائی‌ام را نگاه‌ات کنم . می‌دانی لعنتی ؟ ، من آدم حرف‌زدن نیستم . من نمی‌توانم از دیوانگی‌ام حرف بزنم . من ِ لعنتی‌تر باید دیوانگی‌ام را عاشقی‌ات کنم ...

تو را به ترانه‌ها بخشیدم
با من نمان!
عمر هیچ درختی ابدی نیست
باید به جدایی از زندگی عادت کرد...

انصاف نیست که آدم بیشتر از سنش
احساس خستگی تو سرش باشه...

خدایا گله نمیکنم ، ولی
آرام‌تر امتحانم کن .
به خودت قسم خسته ام ...

نه خودت را با کسی مقایسه کن، نه کسی را با خودت،
نه اهدافت را از روی دست دیگران بردار، نه مسیر موفقیتت را از کسی ایده بگیر.
یک دنیاست و میلیاردها آدم و میلیاردها مسیر...
یک دنیاست و میلیاردها استعداد، میلیاردها علاقه و میلیاردها مقصد.
چرا فکر می‌کنی فقط راه فلان بازیگر و فلان خواننده و فلان نویسنده و فلان فوتبالیست و فلان ثروتمند بهترین راه است؟
یک بار برای همیشه خودت را از چرخه‌ی باطل مقایسه بکش بیرون و مطابق توان و استعداد و علاقه‌ی خود‌ت هدف‌گذاری کن.
هرکس با روش متفاوت و منحصر به خودش رشد می‌کند.

که سکوی صعود دیگران شاید پرتگاه سقوطِ تو باشد!
که هرس، برای درخت، رشد است و برای شاخه، ویرانی...

انگار هزار ‌نسخه دل‌تنگی میراث برده‌ام از هزار تناسخ. انگارهزاربار به دنیا آمده‌ام، انگارهزار بار نیامده‌ای ...

دین تفسیرِ سکوتِ خداست ...

... ما دیگه دنبال شاد زندگی کردن نیستیم، دنبال کمتر درد کشیدنیم ...