زمان گذشت زمان گذشت و شب روی شاخه‌های لخت اقاقی افتاد شب پشت شیشه‌های پنجره سر می‌خورد و با زبان سردش ته مانده‌های روز رفته را به درون می‌کشد

و عشق بود، آن حسِ مغشوشی کھ در تاریکی ناگاھ محصورمان می کرد و جذبمان می کرد در انبوه سوزانِ نفس ها و تپش ها و تبسم هاے دزدانھ

خوابت را میبینم
و هر صبح
به شوقِ تو بیدار می شوم.
بیدار میشوم و سر می گذارم
بر شانه هایِ رفته ات.

تــو قلب من باش
تا ڪه بفهمی
چہ دلبرانہ بہ دل میشینی.

دل سودایی من ،ساده و سرشار و بزرگ
یک نفر مثل تو میخواست ،دلم می گوید

من عقیده به غزل های تو دارم شاعر
غم اشعار تو زیباست ،دلم می گوید

درنگاه تو پر از بخشش مروارید است
چشم تو پاسخ دریاست، دلم می گوید

ای خلاصه شده در چشم تو تندیس سکوت
پشت چشمان تو غوغاست ،دلم می گوید.

یقینا، این نتیجه جنگ درون انسانهاست

که مابین برنده و بازنده تیغه می کشد.

جنگ بین هستی و نیستی، فنا و بقا،

درجازدن و رو به جلو حرکت کردن،

گذشته و آینده! و در نهایت جنگ بین

بودن و شدن!

مسلما برای پیروزی، اول باید خود را شکست

همیشه یک نفر
پشتِ شلوغی های خیالت هست،

که مدام دوستت دارد
که مدام دلتنگِ توست و تو،
مـــدام بی ‌خــــبری

من
همانقدر
دورم از دستهایت
که نزدیکم به تنهایی

گوشه ای از قلبم
همانجا که شش دونگ مال توست
یک صندلی خالی ست...
و عطر حضورت هر روز عصر که می شود
روی آن صندلی می نشیند و
برای دلم سازِ غم می زند...