گرچه میدانم نمي‌آيد،ولي هردم از شوق

سوي درمي‌آيم و هرسو،نگاهي میکنم

ار بي خبر آمديم به كوي تو، دور نيست

فرصت نيافتيم كه خود را خبر كنيم

نامه به دست نامه بر دیدم و نقش ره شدم


این شدم از نوشتنت، آه ز نانوشتنت

حرفِ من را نه ولى حرف خدا را گوش كن


كاش مى ماندى، سفر از مبطلات روزه است...

گفتی مرا به خنده خوش باد روزگارت


کس بی تو خوش نباشد رو قصه ی دگر کن

.
اینکه از دور تو را خوب ببینم کافیست
.

غرض اینست که غیری نکند در دل جای



آنکه ما را به دل تنگ نگه می دارد

.

غربت آن است که در جمعی و جانانت نیست....

مثل قلیانی که می سوزاند آرامت کند

آنکه زخمم می زند خود نیز درمان من است

چشم درویش بکن موقع صحبت با من


من دلم خواسته شاید به شما زل بزنم