حتی اگر نباشی می آفرینمت


چونان که التهاب باران سراب را

مصرعی از قلب من با مصرعی از قلب تو


شاه بیتی میشود در دفتر دیوان عشق

.
گفتی به تو گر بگذرم از شوق بمیری


قربان سرت بگذر و بگذار بمیرم
.

گر زندگی اینست که من می بینم


..عمر ابدی، نصیب دشمن باشد

با دوست بگویید که دیگر نکند ناز

ما را هوس ناز کشیدن به جهان نیست

محفل خوبان

دل صید شوق و دیده اسیر خیال توست

ویرانه‌کشوری‌که به این بند و بست نیست
بيدل

یک شهر بجست و جوی دوست همه
بگذشته ز مغز و در پی پوست همه
گر زانکه طریق طلبش دانستی
از خود طلبش داری و خود اوست همه
اوحدی مراقه ای

نگه از مستی چشم تو با ساغر کند بازی
حیا از رنگ تمکین تو با گوهر کند بازی
اگر بیند هجوم خط به دور شکر لعلش
ز حسرت مور جوهر در دم خنجر کند بازی
به دوران تو گردون مهره ی سیاره می چیند
بفرما چشم فتان را که تا ابتر کند بازی
به بزم بیقراری مشرب عیش شرر دارم
من و اشکی که چون اطفال با اخگر کند بازی
اگر تحریر خط دلفریبش سر کنم بیدل
زبان کلک خشک من به مشک تر کند بازی

بیدل دهلوی

گفتم بکنم توبه ز صاحبنظری
باشد که بلای عشق گردد سپری

چندانکه نگه می کنم ای رشک پری
بار دومین از اولین خوبتری
سعدی