خون بالا می آوریم
از هرزگیِ بی‌شرفانِ نااهل
ما نسلِ این وقتِ تاریخیم
هستیم تا ذره‌ی آخر
بسوزیم...

اگر سهمتان نیست
اگر اندازه هم نیستید
اگر به هر دری می زنید و به رویتان باز نمی شود
اگر برای به دست آوردنش هر کاری کردید
و حتی گامی به سویتان بر نداشت
خیلی آرام بکشید کنار!
قبل از این که همه تان به تاراج رود !
خودتان را بیش از این خرج نکنید
باور کنید غرور انسان مهم تر از هر چیزی ست
برگردید به خودتان
برای خودتان دل بسوزانید
و برگردید به حال خوب گذشته
برگردیدبه خنده های بی بهانه قبل !
باور کنیدهیچ حسی بدتر از دلتنگ شدن برای خود گذشته تان نیست ...

یه وقتایی هست
آدم دلش می خواد فرار کنه ...
نه از بقیه ،
از خودش و هر چی که مربوط به خودشه !
می دونی؟
نمیشه !
واسه همینم هست که بعضیا دیوونه می شن ، اینجوری دیگه میتونن خودشون نباشن ...
هیچ کسم به خنده ها و گریه های بی دلیلشون گیر نمیده دیگه !
دوونگی یه وقتا خیلی قشنگه ...
مثل نارنجی موقع پائیز
مثل بارون وسط بیابون
مثل بخار چایی توی برف
مثل خنده لابلای گریه
می دونی ؟!
یه وقتایی دیوونگی خیلی خوبه ...
خیلی می چسبه !
اصلا یه وقتا عقل و منطق جواب نمیده دیگه ...
اون موقعا دیوونگی قشنگ ترین راه فرار دنیاست !!!

فرق داره رفتن با رفتن.. .
فرق داره.. .
رفتن که در ذاتش بده،.
اما شکل های مختلفش خیلی با هم فرق داره....
دردش هم فرق داره...
یعنی میخوام بگم فرق داره حال کسی که می خونه:
به نازی که لیلی به محمل نشیند.... ،
با کسی که میخونه:
ای ساربان آهسته ران آرام جانم می رود...
یکی پر از شوق تماشای زیباییه،..
یکی پر از تجربه زوال...
و طفلک تر اونی که میره، بدون این که سر سوزنی شوق رفتن داشته باشه.......
همین..

می دانی عزیز ...

می خواهم خودم باشم ...

می خواهم ...

می خواهم ناسزا بگویم ...

می خواهم دروغ های ِ دوستانم را صادقانه بپذیرم ...

می خواهم تولد ِ کودک ِ حرامزاده ی ِ فامیل را صمیمانه به او تبریک بگویم ...

می خواهم شانه هایم نردبانی باشد برای ِ دزدی شب رو ...

می خواهم آغوشم را برای ِ زیباروئی بدکاره بگشایم ...

می خواهم به ... بگویم عشق ِ بی پایان ِ او چقدر حالم را به هم می زند ...

می خواهم ...

می خواهم ...

می خواهم اگر شد ...

دیگر نخواهم ...

باور کن هرچیزی یه وقتی داره، هر اتفاقی به وقتش خوشه، به موقعش به دل می‌شینه، به موقعش به دل می‌چسبه. بعدش دیگه از دهن میفته، از چشمِ دل میفته...
الان که جوونی باید دل بدی به خواسته ی دلت. الان که جونشو داری باید با همه ی توانت بدوئی تا برسی به مقصود دلت. وگرنه امروزت که بشه فردا و جوونیت که بشه پیری، گیریم که هی با خودت بگی هنوز دلم جوونه، گیریم که رژِ قرمزِ جیغ بزنی و پیراهنای مردونه ی رنگِ شاد بپوشی، دیگه نه پاهات قوتِ دوئیدنو داره، نه دستات زور چنگ زدن به ریسمون آرزوهاتو!
باور کنی یا نه، جونِ جوونی که از پاهات بره، دو قدمم که برداری سمت خواهش دلت، نفست می‌گیره، به نفس نفس میفتی...
تا دیر نشده حرفِ دلتو گوش کن،
تا دیر نشده با دلت راه بیا،
همین امروز بشین پایِ دلت و درداش...
باور کن فردا دیگه خیلی دیره،
خیلی دیر

برای رفتن ... چمدان می بندند ... ، برای ماندن .... دل ...

وامانده‌ام. میان لحظه‌لحظه از پشیمانی‌ها. که از کدام پشیمان‌ترم؟. کرده‌ها یا ناکرده‌ها ...

بیخودی دنبالش نگرد ! ما معصومیتمان را در همان دیروزهای کودکی جاگذاشتیم ! ...

کم آورده ام ... _ مثل ِ این پائیز ِ بی یاران ...