«به چشم بیشتر مردم من که‌ام؟ یک ناوجود؛ آدمی ناهنجار یا ناخوشایند؛ کسی که جایگاهی در این جامعه ندارد و هیچ وقت نخواهد داشت؛ به اختصار، کم‌ترین آدم.
خیلی خب؛ حتی اگر تمام این‌ها کاملا درست باشد، پس من می‌خواهم روزی به وسیله‌ی کارهایم نشان بدهم که این ناوجود، این آدم ناهنجار، چه در قلب خود داشت.
با آن که اغلب در ژرفای مصیبت به سر می‌برم، هنوز آرامش، هارمونی ناب و موسیقی در من جریان دارند.
من نقاشی ها یا طراحی ها را در کثیف ترین و فقیرترین کلبه ها می‌بینم و ذهن من با یک نیروی قوی و غیر قابل مقاومت به سمت این چیزها رانده می‌شود.»
- وینسنت ونگوگ

پاشو بیا یه قهوه درست کنم برات.
‏چارتا نت ساز بزنیم. لاقل پاشو بیا با کمانچه کیهان کلهر مست کنیم تا صبح.
پاشو بیا.
جات اینجا کنار منه، نه تو رویاهام:)

-لینکو دان کنین ببینین [لینک]

در حمام سایه ی خودم را به دیوار خیس عرق کرده دیدم ،

دیدم من همان قدر نازک و شکننده بودم که ده سال قبل وقتی که بچه بودم...
درست یادم بود سایه‌ی تنم همین طور روی دیوار عرق کرده‌یِ حمام می‌افتاد.
به تنِ خودم دقت کردم ، ران ، ساقِ پا و میان تنم یک حالت شهوت انگیزِ ناامید داشت...
سایه ی آنها هم مثل ده سال قبل بود ، مثل وقتی که بچه بودم
حس کردم که زندگی من همه اش مثل یک سایه‌یِ سرگردان ، مثل سایه‌های لرزان روی دیوار حمام بی معنی و بی مقصد گذشته است. ولی دیگران سنگین ، محکم و
گردن کلفت بودند ، لابد سایه‌یِ آنها به دیوار عرق کرده‌یِ حمام پررنگتر و بزرگتر می افتاد و تا مدتی اثر خودش را باقی میگذاشت ...
در صورتی که سایه ی من خیلی زود پاک میشد .

بوفِ کور