در من ترانه ای نبود تو خواندی
در من آینه ای نبود تو دیدی
ریشه ای بودم در خوابِ خاک های متبرک
بی باران در نگاه تو سبز شدم
برقی از چشمانت برخاست
نگاهم بارانی شد
گونه هایت خیس باران
چشمهایت آفتابی
تو با چشمانت مرا بنواز
با تو خواهم ماند
با تو خواهم خواند
و تورا در بهت آفتابی ات خواهم بوسید
اگر ابرها بگذارند

کاش موسیقی‌ها آغوشی داشتند،
که میشد در آن جای گرفت،
و ساعت‌ها آرام خوابید …

می خواهم به کوهستان بروم ...
جایی که پر از آوازِ عقاب هایِ آزاد باشد ،
و در هوای بِکرش ؛
بتوان شاد بود و نفس کشید ،
بتوان زلال بود و نترسید ... !
می خواهم سمفونیِ آرامِ شبانه ام ؛
زوزه ی گرگ ها باشد ،
و تمامِ روز ؛
هم صحبتِ گنجشک ها و توکاها باشم ...
دلم یک انقلاب می خواهد ...
یک کنار کشیدن ،
یک انصراف ... !!!
باید از هیاهو دور شد ،
آوایِ رود را شنید ،
آتشفشان را بوسید ،
کوه را نوازش کرد ،
و جنگل را در آغوش کشید ...
می خواهم به کوهستان بروم ،
کلبه ای بسازم ،
و به دور از شلوغی و بی مهریِ آدم ها ؛
در آرامشی محض ؛
زندگی کنم ...

این منم ، همان که اندکی تنهایی و یک فنجان چای داغ و یک موسیقی ملایم،حال دلش را خوب می کند
و چند خطی کتاب و فکر کردن به چیزهای تازه ؛
ساز دلش را کوک ...
کسی که لابلای سکوت و تنهاییِ گاه گاهش ،
نفسی تازه می کند و با لبخندی عمیق تر از قبل ؛
به ارتشِ آدم ها پیوسته ، اما راهِ خودش را می رود !
در من تمایلِ شگفت انگیزی به سکوت هست ،
به کشف رازهای کوچکِ سر به مُهر مانده ،
و ایمان داشتن به اتفاقاتِ خوبِ در راه مانده ...
این منم ؛
کسی که به طرزِ دیوانه واری ، شبیهِ هیچکس نیست !

من انتخاب کرده ام شاد باشم
حتی وقتی هیچ چیز آن طور که می خواهم نیست ،
حتی در اوجِ مشکلاتم
من یاد گرفته ام در دلِ بدترین اتفاقات هم بگردم و
بهانه ای برایِ لبخند ، پیداکنم
من یاد گرفته ام بخندم ،
حتی وقتی دلیلی برایِ خندیدن نیست ...
آدمِ بی غمی نیستم ،
من هم دلم می گیرد !
اما نه منتظرِ کسی می مانم که آرامم کند ،
نه در انتظارِ دستی ، که از راه برسد ، و نوازشم کند ...
نیازی به دلسوزیِ هیچ کس ندارم !
من خوب کردنِ حالِ خودم را بلد شده ام ...
و قوی بودن را ؛
به تمامِ تسلیم شدن ها ترجیح داده ام