ﻳﺎ ﺭﺏ ﺍﻳﻦ ﺷﻤﻊ ﺩﻝ ﺍﻓﺮﻭﺯ ﺯ ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﮐﻴﺴﺖ
ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﺳﻮﺧﺖ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﮐﻴﺴﺖ

ﺣﺎﻟﻴﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻳﻦ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﺩﺭﺁﻏﻮﺵﮐﻪﻣﻰ ﺧﺴﺒﺪ ﻭ ﻫﻤﺨﺎﻧﻪﮐﻴﺴﺖ

ﺑﺎﺩﻩ ﻟﻌﻞ ﻟﺒﺶ ﮐﺰ ﻟﺐ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻣﺒﺎﺩ
ﺭﺍﺡ ﺭﻭﺡ ﮐﻪ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺩﻩ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪﮐﻴﺴﺖ

ﺩﻭﻟﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﺁﻥ ﺷﻤﻊ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﭘﺮﺗﻮ
ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﻴﺪﺧﺪﺍ ﺭﺍﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﮐﻴﺴﺖ

ﻣﻰﺩﻫﺪﻫﺮﮐﺴﺶ ﺍﻓﺴﻮﻧﻰﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺸﺪ
ﮐﻪ ﺩﻝ ﻧﺎﺯﮎ ﺍﻭ ﻣﺎﻳﻞ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﮐﻴﺴﺖ

ﻳﺎ ﺭﺏ ﺁﻥ ﺷﺎﻫﻮﺵ ﻣﺎﻩ ﺭﺥ ﺯﻫﺮﻩ ﺟﺒﻴﻦ
ﺩﺭ ﻳﮑﺘﺎﻯ ﮐﻪ ﻭ ﮔﻮﻫﺮ ﻳﮏ ﺩﺍﻧﻪ ﮐﻴﺴﺖ

ﮔﻔﺘﻢ ﺁﻩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻰ ﺗﻮ
ﺯﻳﺮﻟﺐ ﺧﻨﺪﻩ ﺯﻧﺎﻥﮔﻔﺖﮐﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﮐﻴﺴﺖ

پروانه ها
بیداری ات را آب و جارو می کنند
و گل ها تن لحظه ها را عطر زنانه می زنند
یاس های انتظاراز گلدسته های بادچشم هایت را اذان می دهند
پونه ها در زلال چشمه ها دست هایت را وضو می گیرند
و نیلوفران در محراب رنگین کمان خیالت را اقامه می بندند
و بر سجّادۀ ابرها باران تو را به نیاز می ایستد
و کبوترها قبل از قضای صبح نام تو زا از قنوت صنوبرها می چینند
و بر ذهن آسمان حک می کنند
تا آفتاب از چشمان شرقی ات برخیزد
و به شکرانه ات جهان من از تو روشن شود

چه پاییز بی مهری
با مهر می آید
باد های رنگین وزیدن می گیرند
قوس می زنند گل ها و
پر پر می شوند
در کوره ی نیاز
در تاراج عمر
مدرسه زندگی زنگ تفریح ندارد!

هرچقدر ساده تر بهتر ،
اینکه بخواهی شبیهِ تمامِ آن زنانی شوی که حتی لبخند هایشان ساختگی‌ست و سعی می‌کنند طوری با دقت لبخند بزنند که مبادا زیبایی‌شان زیرِ سوال برود را دوست ندارم، همین لبخندهایِ ساده و از سرِ شوقِ تو قلبِ من را می‌لرزاند. باور کن می‌لرزاند...
اینکه ذوقَت را از دیدنِ گُل‌هایِ وحشی پنهان نمی‌کنی، با دیدنِ پروانه‌هایِ کوچکِ بنفش چشمانت برق می‌زنند، و وقتی باران می‌بارد می‌توانی ریز ریز برای خودَت آواز بخوانی، و عاشقِ چای لیوانی هستی، اینکه می‌توان با تو ساعت‌ها به آسمانِ شب خیره شد و از داستانِ عاشقانه‌ی ستاره‌ها گفت و مطمئن بود تو انسان را دیوانه نمی‌خوانی
و آنقدر حس و حالِ بودنَت خوب است که خانه با وجودِ تو چیزی از بهشت کم ندارد...
همه‌ی این‌ها آرامش بخش ترین اتفاقاتِ دنیا هستند، باور کن اینکه بتوانی کنارِ کسی که دوستش داری بی هیچ تردید "خودَت باشی" بی‌مانند ترین حسِ دنیاست،
می‌دانی که چه می‌گویم ؟!

صدایم کن در این باران، صدا را دوست میدارم
تو باشی عاشقی در این هوا را دوست میدارم

چه حالی میدهد با تو شراب و شعر و موسیقی
نمی دانی چه بیحد این فضا را دوست میدارم

سرآمد در بلا هستی، بکش رویِ سرم دستی
بلا بالایِ من! با تو، بلا را دوست میدارم

طبیعی هست اگر چون بید، مجنونت شوم لیلا!
منم دیوانه و دیوانه ها را دوست میدارم

به فرهنگِ لغت، دلداده خیلی ساده یعنی من
منِ عاشق از این رو دهخدا را دوست میدارم

دلم را قرصِ ماهِ نسخه یِ خوش خط و خالت کن
که با هر بوسه قانونِ شفا را دوست میدارم

اگرچه بی نیاز از نازِ هر نقش و نگاری تو
به دستانِ تو گلبرگِ حنا را دوست میدارم

خزر چشمِ قزل آلا لبِ جنگل پریشانم!
شمالی! با تو این جغرافیا را دوست میدارم

دل آرایی و زیبایی و رعنایی و غوغایی
به توصیفِ تو رقصِ واژه ها را دوست میدارم

عوض شد قصه و این بار "داش آکُل" دمِ رفتن
به "مرجان" گفت با بغضش: شما را دوست میدارم

خدا را حافظت کردم که سرشار از غزل باشی
از آن روزی که نقشت زد خدا را دوست میدارم

هیچ عاشقے
بیچاره تر از عاشقے نیست
کہ هم گول مے خورد
هم عشق مے دهد
هم تنــــــهاست

به هوش بودم از اول

ڪه دل به کس نسپارم

شمایل تو بدیدم،

نه عقل ماند و نه هوشم

هر وقت ندونستی کجا بری بیا بغل من!

زندگی زیباست اگر نگاهت زیبا باشد!
پایان همه چیز زیباست …
اگر زیبا نبود بدان هنوز به پایان نرسیده
زندگی فرصت پرواز بلند است ولی
قصه این است که چه اندازه کبوتر باشی
باید بدانیم ما آمده ایم تا با زندگی کردن قیمت پیدا کنیم
نه اینکه به هر قیمتی زندگی کنیم

...

جان من سهلست جان جانم اوست
دردمند و خسته‌ام درمانم اوست