گر که باغ سیب جنّت را هم آتش می زدیم


این همه خواری و خفّت لایق انسان نبود


#بابک_حادثه

گر که باغ سیب جنّت را هم آتش می زدیم


این همه خواری و خفّت لایق انسان نبود


#بابک_حادثه

به سفر می روی و باز هوا دل گیر است

چشم خورشید به شب ناله عالم گیر است


تو به عشق دگری ، او به تمنّای دگر

من، اسیرِ تو و این مفسده تقدیر است

#بابک_حادثه

یه روز و روزگاری بود زمستون و بهاری بود
تو این دل زخمی من عشق به یک نگاری بود

یه روز روزگاری شد عاشق شدن خیالی شد
معرفتا تو خالی و محبتا پوشالی شد

یه روز و روزگار رسید دوره شام تار رسید
دلم به جای عشق و حال برای همّیشه پوسید

یه روز و روزگار میاد به اون خدا بهار میاد
من نبودم یادت باشه پشیمون اون نگار میاد

بابک حادثه

باز نشر عاشقانه می بوسمت

می بوسمت به گونه ای که زمین جابجا شود
جوری که حقِّ شرابِ لبانت اَدا شود

فریادِ خُفته در سکوتِ جهان، صدا شود
تا عاقبت عشق به خودش مُبتلا شود

به قصاصِ قتلِ هزاران حسِّ عاشقی
عقلِ جفا پیشه به پایِ عشق ، فنا شود

می بوسمت که لاله بِروید به گونه ات
بر دوریِ عاشقان، وصال، مُقتَدا شود

ریزش کُنَد کوهِ نبایدهای پوچِ عقل
دردِ جهان به اِعجازِعشق ، دوا شود

درعوضِ تمام فدایت شوم های تو خالی
جانم به لب آید و به شوقِ لبات فدا شود

می بوسمت که بِبارد از آسمان ، صفا
تا این زمین مُرده خوارهم، با صفا شود

با عقل و دانش بشر که تباه شد
شاید به عشقِ آسمان لایقِ شفا شود

شاید بفهمد علّتِ سَر سبز بودنَش
اشک غریبی ست که هدیه از سَما شود

می بوسمت که با کیمیای لبان تو
خاکسترِ اندیشه در نظر ، طلا شود

تا خاکِ پایِ عاشقانِ در حسرت
بر دیده عاقلانِ جهان ، توتیا شود

این خونِ لَختِه بجوشد تا که دل
علیهِ اندیشه واردِ کودتا شود

می بوسمت :

می بوسمت با افتخار و در میانِ جمع
کفر است این تصویرِ زیبا اِختِفا شود

لب بر لَبَت جوری بدوزم که بعد از این
در دِهخدا،عیان جایگزینِ خفا شود

در هر کجای نقشه جغرافی جهان
تندیسِ بوسهٔ گره گشا به پا شود

می بوسمت جوری که مجنون دو تا شود
شیطان به سجده درآید و ذکرش خدا شود

سروده : بابک حادثه

#علی_احمدی_بابک_ [لینک]
[ادامه...]

فرض محال

در پای تو گر کشته شوم من گِلِه ای نیست
مرگی که زِ عشقِ تو رِسَد دغدغه ای نیست

عطرِ تنِ تو خار کُند شوکتِ گل را
همچون لب لعلت به خدا معجزه ای نیست

عریان وسطِ میکده رسوا چو شوم من
ساقی چو شوی ننگ دگر مفسده ای نیست

افسون شدهٔ ماهِ رُخَت زار بمیرد
نفرین به سَری کز تو در آن وسوسه ای نیست

یک لحظه نگاهم نکنی ، کور شوم من
مفهومِ جهان بی تو به جز سفسطه ای نیست

ویرانهٔ دل با تبِ عشق تو شد آباد
در چشمِ تَرَم جز تو دگر منظره ای نیست

گر جُرم بُوَد عشق تو من عاملِ جُرمم
جُرمی که تو باشی ، دادگر ، محکمه ای نیست

بی هیچ دلیلی تو مرا عفو مگردان
رقصنده تر از خشم تو آتشکده ای نیست

تاریخ اَدای تو در آورده عزیزم
جز زُلف تو دیگر به جهان سلسله ای نیست

انگشت نما کن تو مرا در وسطِ شهر
رسوا شدن از عشق تو جز شعبده ای نیست

گر نیست تو را میلِ وصالِ منِ مسکین
آتش زنم این دل که به جز مشغله ای نیست

یک لحظه بدونِ تو مرا فرضِ محال است
دنیایِ بدون تو به جز توطئه ای نیست

سروده :

علی احمدی (بابک حادثه) [لینک]

ما زنده از آنیم که با عشق بمیریم

فرزند جنونیم و تفکر عدم ماست


#بابک_حادثه

اُف بر دروغ که حق را به زیر نقاب کرد
هر نکبتی را در نظر عین ثواب کرد

از بوی خوش مستیم و غافل ز فاجعه
که گلاب را قتل عام گلستان گلاب کرد


علی احمدی(بابک حادثه)

آن که یک عمر به من درس وفاداری داد

عاقبت خنجرش از پشت مرا یاری داد

#بابک_حادثه

این چه ظلمی ست ، که با چشمت کُنی دیوانه ام
بعد از آن هر لحظه از عقل و خِرَد دم می زنی

تا رَوَم در راه اندیشیدن و عاقل شدن
عقل و هوشم را ، تو با یک بوسه برهم می زنی

بابک حادثه

تقدیم به کسانی که از خنجر خیانت گزند دیده اند

خوش مکن دل بر کلام عاشقان بوالهوس
اندرون سینه شان جز شهوت و گنداب نیست

در نماز عارفان پر فریب شهر ما
صحبتی از خلوت سجّاده با محراب نیست

آدم آواره را اَندرز دادن جاهلی ست
صحبت معقول در دارالمجانین باب نیست

دل مَبند بر هیچ کس در این جهان دل فریب
وقت دل کندن برایت یک نفر بی تاب نیست

دل مسوزان بی جهت یا باجهت بر هیچ کس
در مرام این جهان شعر وشراب ناب نیست

گر چه تدبیری نباشد آدم خود کرده را
لیک با تدبیر هم قلب بشر شاداب نیست

آبروی کس نریز و آرزوی کس نکش
بازتاب این عمل دست کم از مرداب نیست

آدمی افسانه گشت و آدمیّت در گذشت
رسم و راه آدمی امروزه جز یک خواب نیست

ای که در پستی و نکبت مثل ومانند تو نیست
هیچ دانی رسم دنیا بر شرارت باب نیست؟

از برای مُهره های هرزه دنده نیست پیچ
بر دل چون رعیت ما هرزگی ارباب نیست

نان قلب عشق بازان گر بریدی شک مکن
نقشه هایت تا ابد جز نقشه ای بر آب نیست

روز پیری و سقوط و درد و ماتم می رسد
در وجودت هیچ نیرنگی دگر جذّاب نیست

حاصل بذری که در روح و روانم کاشتی
جز هوای بی کسی با اشک بی اعصاب نیست

وعده مان روزی که یابی نوش دارو بهر خویش
لیک دارو را اثر در ماتم سهراب نیست

بابک حادثه