موسیقی پروفایلم با یک آهنگ جدید بروز شد.

تا دیداری دیگر ""بدرووود دوستان...هییییییییییییییییییییع

.....

وقتی من به حرف و نظر دیگران اهمیتی نمیدم

گاهی به جرم عاشقی محکوم می شوی به سکوت

از تموم این دنیا هیچ چیزی جز یه رفیق نمیخوام، رفیقی که واقعا رفیق باشه. توی دوره و زمونه الان مرام و معرفت از رفاقت ها پر کشیده و تنها چیزی که جاشون رو گرفته منفعته. تنها چیزی که من از این دنیا میخوام یه رفیق صمیمیه، یه رفیق که وقتی باهاش میگم و میخندم بدونم که این خنده ها واقعیه، وقتی باهاش درد و دل میکنم بدونم گوش های اون واقعا شنواست و وقتی باهاش حرف میزنم بدونم که تمام حواسش به منه. چه کم شده چنین رفاقتایی، رفاقتایی که رفیق ها برای هم مرام به خرج میدن، معرفت به خرج میدن تا خنده های همو ببینن، تا شادی همو ببینن. رفاقتای الان طوری شده که افراد هر کاری میکنن تا از هم به عنوان پله ای برای پیشرفت و بالا رفتن استفاده کنن. انگار الان اصلا واژه رفاقت معنایی نداره، همه فقط همو به دید یه ابزار میبینن، ابزاری که ازش استفاده کنن و وقتی که استفاده شون تموم شد دورش بندازن.

تلخی روزگار از اونجایی شروع میشه که
خیلی چیزهارو میشه خواست ولی نمیشه داشت ...

ما مسکّن های موقت بودیم، مرهم‌های چندروزه که بعد از شنیدنِ درد و دلامون، از کنارِ زخم‌های هم گذشتیم و فراموش کردیم که یک شب‌هایی همدیگه رو با غم‌هامون بغل کرده بودیم تا قوی بمونیم، نشکنیم، خشک نشیم...
ما باهم به دردهامون خندیده بودیم و آخرِ خنده‌هامون سکوت کرده بودیم!
دیوونگی لابد همین بوده، که ندونیم بینِ دست‌هامون چقدر فاصله‌ست اما دل‌هامون چفتِ هم باشه و ریتمِ خنده‌هامون مثل هم!
زود فراموش شدیم ولی رفیق، اونقدر که حالا وقتی حال همو می‌پرسیم واسمون مهم نیست کِی جواب میدیم، دیگه مهم نیست پشتِ خط می‌مونیم یا رد می‌کنیم تماسِ همو!
دیگه مهم نیست یه روزی آرزومون از تهِ دل خندیدن توی شهر بود و زیرِ گوش هم آروم حرف زدن!
دیگه هیچی مهم نیست جز این‌که فقط یک شبایی دلتنگِ درد و دل کردن‌هامون میشیم، دلتنگِ صدای هم که آرام بخش روحمون بود!
حالا که زخم‌هامون خوب شده بیشتر تنهاییم، اونقدر که حاضریم باز غصه‌دار بشیم تا همدمِ لحظه‌های ملال انگیزِ هم بشیم!
اونقدر که دردِ زخم‌ها رو به جون می‌خریم تا اونی که زخم‌هامونو می‌بنده تو باشی. بلکه ببینیم همو به بهانه غصه هامون.
اما واقعیت این نیست! من به دلم می‌گم توام بگو: « ما تنها امتدادِ غم‌های بی‌رویه هم بودیم که هیچ‌وقت دست‌هایمان به هم نرسید... »

تنها چیزی که به آن نیاز داری، خودت هستی و توانایی‌ات برای این که فکر کنی موضوع‌ها موجودیت می‌یابند.
هر چیزی که در طول تاریخ بشر اختراع و ایجاد شده، فقط و فقط نتیجه‌ی فکر بوده است. از آن فکر بوده که راهی باز شده و از طریق آن نادیدنی، دیدنی شده است.
اولین گام را با ایمان و اعتقاد راسخ بردار. لزومی ندارد کل راه پله را ببینی. فقط گام اول را بردار.