#نامجو

یک بحث جدید را شروع کردم » ترجیح منفعت جمعی بر فردی [لینک]

یه جاهایی از زندگی هست که آدم هر چقدر فکر می‌کنه نمی‌دونه دقیقا کجا وایساده؛ الان باید خوشحال باشه یا نگران، دلتنگ باشه یا سرمست، امیدوارانه تلاش کنه یا بیخیال شه و هم‌قدم باد...
درست جایی که من هستم؛ خیلی وقتا ذوق می‌کنم برای چیزایی که (در لحظه) دارم اما همزمان با ترس، نگرانی، خلاء و ناامیدی هم دست به گریبانم، نه دلم می‌خواد ادامه بدم نه اهل دست کشیدنم.
نمی‌دونم آخر این روزای خاکستری به کدوم رنگ می‌رسه ولی امیدوارم هرچی که شد لحظه‌هایی رو که عمیقا دوست داشتم فراموش نکنم.

که ما حالمون بد... [لینک]

به روزهای خوب بگویید
من هم جای شما بودم نمی آمدم

که نا امیدی
نا امیدی از هرچیز آزادی ست

.
اینترنت ملی می شود

خوزستان فراموش

وقتی مسیح روی صلیب به میخ کشیده شد و همونجا با دردش رها شد ، با همه وجودش فریاد کشید: خدایا ، خدای من ، چرا رهایم کردی؟

و با صدای بلند گریه می ‌کرد. فکر می‌ کرد که پدر آسمانیش اون رو رها کرده. باور کرد هر موعظه‌ای که تا الان کرده دروغی بیش نبوده. یعنی چند لحظه قبل از مرگ، دچار شک عمیقی شده بود.

این باید وحشتناک ‌ترین رنج زندگیش باشه. سکوت خدا ...

یکی از کارهایی که باد با شاخه های یک درخت میکند این است که
زاویه و فاصله شاخه ها را نسبت به هم به تناوب تغییر میدهد
از هم، دور به هم، نزدیکشان میکند.
گاهی بر هم میکوبدشان، گاهی به نرمی، به لمس هم می رساندشان.
معادله دقیقی نمیتوان نوشت برای این نظم پریشان که میان باد و درخت برقرار است.

خودمون یجاییم،
دلمون یه جا..
فکرمون هزارجااا...